جام جهانی فیفا، معروف به جام جهانی فوتبال که به اختصار جام جهانی نامیده می شود برای بیستمین دوره ی خود، ماراتن انتخابی را در مناطقی از جهان آغاز نموده است تا مسافرین تابستانی فوتبال به مقصد برزیل خود نمایی کنند.اما این ماراتن سخت را ایران در ورزشگاه آزادی و در برابر تیمی کم اعتبار به نام اندونزی استارت خواهد زد تا در ادامه خود را به جمع سی و دوم تیم نهایی برساند. دو تیم برزیل (میزبان) و اسپانیا(قهرمان) بدون حضور در این ماراتن 18 ماهه راهی بازی ها خواهند شد و تمام تیم های ملی دنیا باید برای 30 سهمیه ی باقیمانده خود را در معرض رقابتی سخت و نفسگیر قرار دهند.

ایران از تمامی 19 دوره ی گذشته تنها سه حضور را در کارنامه ی خود دارد که حاصل آن سه دوره حضور یک برد(برد تاریخی در بازی موسوم به بازیِ قرن در برابر آمریکا) دو تساوی برابر آنگولا و اسکاتلند و 6 باخت در رویارویی با تیم های؛ پرو، آلمان، پرتغال، مکزیک، هلند و یوگسلاوی است که این بازی ها 18 گل خورده و 6 گل زده را در تاریخچه ی تمامی حضور ها نشان می دهد.نکته ی جالب این که  دو دوره از این سه دوره با حذف تیم استرالیا ایران توانسته است جواز حضور را به خود اختصاص دهد و ...

جشنواره ی جهانی فوتبال در قالب جام جهانی هر چهار سال یک بار بدون کوچکترین وقفه ای برگزار خواهد شد به نحوی که میزبانان سه دوره ی آتی از هم اکنون شناخته شده اند(برزیل2014، روسیه2018 و قطر2022)و تیم های ملی فوتبال با برنامه ریزی هایی کوتاه مدت و بلند مدت چشم به این آوردگاه بزرگ جهانی دارند که از جنبه های مختلفی چون، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، سیاسی مهم و قابل بررسی است که یکی از مهم ترین و مهیج ترین بخش آن ایجاد شور و نشاط اجتماعی و افزایش غرور و باور های اجتماعی و ملی است که بیشترین نمود  را در بین اقشار جوان و میان سال دارد.

اگرچه تا کنون تیم های کمی در مقایسه با تمامی اعضاء فیفا توانسته اند در این جشنواره ی جهانی حضور پیدا کنند اما ایران با برخورداری از پتانسیل های بالایی که دارا بوده است همیشه یکی از کاندیداهایی بوده است که با اگر و اماهایی می توانسته است تعداد حضور خود را از عدد 5 فراتر برده باشد در کنار این آوردگاه ، اقتصاد ورزشی است که از درجه ی اهمیت بسیار بالایی برخوردار می باشد و همیشه ایران با بضاعت اندکی در زمینه ی سرمایه گذاری قدم به این عرصه نهاده است واگرنه بازده این رویداد تماما سود و بهره وری های مادی و ورزشی است.

بدون قدم زدن در گذشته به سراغ مقدماتی 2014 برزیل که از جمعه ی پیش رو آغاز می شود        می رویم جایی که ایران باید با تیم های اندونزی، قطر و بحرین برای راهیابی به دور بعد یا ماقبل نهایی مصاف دهد. با بررسی آمار و سوابق، اینگونه به نظر می رسد که ایران یکی از صعود کرده هاست اما فوتبال ورزشی است شاد، مهیج و در عین حال دارای قوانین مختص به خود که در پاره ای از اوقات روی خشن و بی رحم آن اشک ها را از چشم جاری می سازد و بغض هایی را در گلو حبس.

با گذر از مرحله نخست و با صعود ده تیم به دور نهایی ، تیم های آسیایی برای برخورداری از چهار سهمیه ی اصلی و نیم سهمیه ی مشترک به مصاف با هم خواهند پرداخت جایی که سرمایه گذاری، زیر ساخت ها، مدیریت، استعداد، تدارکات وسیع و دیگر عوامل نقش بسیار تعیین کننده ای خواهد داشت. با ظهور تیم های کره و ژاپن و با اضافه شدن استرالیا به قاره ی کهن عملا بیست تیم مقدماتی و ده تیم نهایی، رقابت بسیار سختی را در پیش خواهند داشت چرا که کره و ژاپن هیچ چیز را به اگر و اما نخواهند سپرد و حساب ویژه ای نیز بر روی بازی های جام جهانی باز نموده اند . استرالیا نیز با بهره گیری از ذات فوتبال جزیره و برخورداری از وابستگی به فوتبال انگلستان رقیبی اروپایی برای تیم های درجه ی یک و دو آسیایی محسوب می شود تا تیمی آسیایی اما نباید از نظر دور داشت که شکنندگی استرالیا به دلیل موقعیت خاص جغرافیایی و عدم بهره گیری از تعاملات خاص فوتبال و نداشتن لیگی منسجم محسوس تر از کره و ژاپن است در این میان تیم های متولی در حوزه ی خاورمیانه و منطقه ی غرب آسیا (عربستان، قطر، امارات ، ...)و حضور تیم هایی در منطقه ی آسیای میانه که ذات فوتبال شوروی سابق یعنی فیزیک و قدرت بدنی را هنوز با خود دارند(ازبکستان) عملا رقابت در قاره ی کهن را سخت تر از همیشه نموده است اگرچه نباید از کنار نام هایی چون چین ، عراق،عمان و کره شمالی به راحتی گذشت.

به هر تقدیر ایران در بیستمین روز از ماه شهریور 90 در حضور حامیان واقعی تیم ملی فوتبال با در اختیار داشتن نام هایی آشنا و مربی ای سرشناس به مصاف تیمی از جنوب شرقی آسیا می رود که هیچ کس نتیجه ای جز برد ایران برای این بازی متصور نیست. حضور چهره هایی چون علی کریمی، استعداد ناب و دوست داشتنی فوتبال ایرانی، فرهاد مجیدی مرد تمام ناشدنی فوتبال ایران، سید مهدی رحمتی مرد شماره ی یک دروازه ها و نقل و انتقالات، نکونام هافبک اروپا نشین ایران، ستاره های جوانی چون حاج صفی، خلعتبری، حیدری و چهره هایی دیگر نوید این مهم را می دهد که ایران با درایت مرد کاربلد و جنتلمن پرتغالی حد اقل در دور مقدماتی مشکل چندانی نخواهد داشت اما  در این که فوتبال ایران در ساختار، مدیریت، زیر ساخت ها، فوتبال پایه و امکانات بسیار ضعیف است نباید کوچکترن شک و ابهامی به خود راه دهیم.

حضور کی روش اگرچه توانست فشار رسانه ای را از روی دوش فوتبال ملی و کفاشیانِ این روزها ساکت و مغموم بردارد اما در گلوگاه های سرنوشت ساز این ضعف ها قطع به یقین خودنمایی خواهند نمود. بردن اندونزی مرهم دیگری خواهد بود بر تمام زخم های فوتبال ایران در شش سال گذشته و در مقطع زمانی که سیاسیون هر بلایی که خواستند سر این فوتبال آوردند تا جایی که به کرسی های بین المللی ایران نیز رحم نکردند و در زد و بندهای پیش پا افتاده ی خود آن ها را نیز به باد فنا دادند. شکست های پی در پی در     گروه های سنی مختلف و افتضاحات بین المللی فوتبال آنقدر هست که اگر کفاشیان تصمیم خردمندانه ای در ایام باقیمانده اتخاذ ننماید نام او در لیست کسانی قرار خواهد گرفت که خود را بر تمام داشته های ملی ایران ترجیح داد و کنار آمدن با عنوان مرد شماره یک افتضاحات و شکست های فوتبال برای مدیر سی ساله ی ورزش کاری آسان نخواهد بود.

ایران اندونزی را خواهد برد اما هرگز این برد نشان دهنده ی برتری ساختاری فوتبال ایران حتی بر اندنزی ناشناخته در جوامع فوتبالی نخواهد بود.